Bir süre sonra, insanlar pek de umrunda olmamaya başlıyor. Kimin ne düşündüğünü ne yaptığını umursamıyorsun. Yorulunca çekiliyorsun. O küçük umut dünyanda yalnız yaşamayı öğreniyorsun artık. Gözyaşlarını kendi ellerinle silmeyi öğreniyorsun. Derin hüzünleri tek başına atlatmayı öğrendiğin vakit, bir daha kimseye de ihtiyacın olmuyor. Siz buna yalnızlık diyorsunuz ben ise huzur. Eger hala yüreğinizde bir ağrı hissediyorsanız, değerini bilin. Neden mi anlatıyorum bunları?Benartık hiçbir şey hissetmiyorum. Ne sevgi, ne de nefret. umut dolu uyandığım her yeni gün, bir şeylerin yoluna girmesini beklemekle geçti. Eksildim, azaldım, tükendim. Her şey daha da kötüye gitti. İçimden geliyorsa yazmak istedim her seferinde. Yazamadım. “Herkes yaşlanıyor bense eksiliyorum”        YaZaN: Stera